Od pierwszego manifestu dadaistycznego minęło wiele lat, a Fontanna Marcela Duchampa nikogo już nie szokuje. Nie wiem, czego teraz się uczy na uczelniach plastycznych, ale przypominam sobie, że przypominano mi stale, by nie używać czarnej farby. Czarny to nie kolor, dlatego nie używali go impresjoniści i my jak chcemy być prawdziwymi malarzami, to stosujmy go tylko z bielą i szarością. Ponieważ ja od dziecka zajmowałem się głównie rysunkiem i interesowała mnie głównie kreska, nigdy tego nie zaakceptowałem. Komiks stał się dla mnie pewnego rodzaju wymówką, by móc swobodnie bawić się konturem, a potem ewentualnie wypełniać go kolorem. Gdy na horyzoncie pojawiły się witraże, było to tylko dopełnienie tej techniki. Te dwie, wydawać by się mogło, zupełnie odrębne dziedziny, zgrały się ze sobą idealnie. Co za tym idzie malarstwo, które proponuję, jest pójściem o krok dalej w stosowaniu konturu. Często kontur staje się plamą i odwrotnie. To nie jest nowe podejście, bo sięga czasów pop artu, ale skoro można odwoływać się do impresjonizmu jako czegoś świeżego to, czemu nie traktować podobnie sztuki lat 60. Tym bardziej że ten pop wrócił do łask po zachłyśnięciu się trójwymiarowością początku lat 2000. Zawsze upierałem się, że interesuje mnie tylko 2D i chyba miałem rację. Ze stron internetowych zniknęły imitacje wypukłych przycisków, logotypy są raczej płaskie i konturowe czy wręcz stylizowane na vintage, a kino 3D nie zmiotło z powierzchni ziemi klasycznej kinematografii. Lubię reagować na to, co się dzieje nowego w sztuce czy przestrzeni, czy to medialnej, czy nas otaczającej, ale najważniejsze jest dla mnie podążanie własną drogą. Ona nie jest prosta, ale ma parę stałych, nawet jeśli one ewoluują. Postanowiłem wrócić więc do malowania, ale zaczynam od punktu, gdzie ostatnio skończyłem. Zobaczymy w jakim kierunku to pójdzie, bo przez 8-9 lat moja kreska się zmieniła. Przypominam, że w poligrafii, w druku offsetowym mamy cztery podstawowe kolory (pantony to osobny temat) CMYK: cyan, magenta, yellow i... kontur ;-) Bedę się przy nim upierał i nie ważne czy czarny będzie się składał z pozostałych kolorów czy będzie występował osobno jako K. Nadal będę sprzedawał swoja kreskę, ale też swoje kolory. Moje obrazy są jakby esencją całej tej koncepcji. Są jednostkowe i mimo, że precyzyjnie zaplanowane, niepowtarzalne. Zaczynamy od Clinta Eastwooda i Audrey Hepburn w formacie 30/40 cm, a więc dość małe jak na mnie. Zapraszam do sklepu, gdzie pojawiły się nowe banery. Na razie oprócz obrazów mamy nowe, poszerzone wydanie Oświęcimskich historii, ale już od przyszłego tygodnia umieszczę tam 2 nowe albumy rysunkowo-komiksowe: Podziemie łączy i Historia ZPAP, kolejne obrazy i przede wszystkim zremasterowane wydanie płyty Mohacz (temu wydawnictwu poświecę osobną notkę).

sklep.bereznicki.pl

 

Jeszcze telewizyjna relacja z promocji wileńskiego albumu:

https://wilno.tvp.pl/57466814/wydano-komiksalbum-podziemie-laczy

I okładka Historii ZPAP:

Tomasz Bereźnicki

---

tagi: komiks  malarstwo  witraż  zpap 

	Pointblack
	17 grudnia 2021 13:13

8     681    6 zaloguj sie by polubić