Nie wiem, czy to ulubiona, ale najmocniej przeżyta i najczęściej słuchana to „The Final Cut". Miałam to nagrane na kasecie, na której po drugiej stronie był Roger Waters „The Pros and Cons of Hitch Hiking". Grałam to do zajechania meteriału magnetycznego. :)

A ja na Kasprzaku stereo, możliwe, że tym:
https://www.loombard.pl/products/radiomagnetofon-unitra-kasprzak-rms-451-zrk-8zuu

Uwielbiał wciągać taśmy

Myśmy mieli na jednej stronie kasety Hitch Hiking, a na drugiej A Momentary Lapse of Reason.;-)

Ale królową nastoletnich ekstaz, powód licznych nieobecności w szkole i symulowanych chorób to była biała kaseta, gdzie po jednej stronie nagrany był Bauhaus „In the Flat Field", a na drugiej Joy Division „Unknown Pleasures". W zasadzie to była jedna płyta najgłębiej ryjąca w tamtych czasach mózgownicę. 

Dzięki za ten wpis. Muszę jechać na targi, więc potem coś napiszę.;-)

"Ja jestem ciekawy, którą płytę P.F. najbardziej lubicie."

Chyba jednak "The Wall", również film Alana Parkera. A na obu naj, naj kawałek "One of My Turns". Płyta "The Final Cut" brzmiała dla mnie zawsze jak z opadki z sesji nagraniowej "Ściany", ale nie upieram się, że to dająca się obronić ocena :)

Och, co za klimat, i jaka okładka boska - pure seventies!!!

Za którymś razem akurat pokazały się Walkmany z tymi dousznymi słuchawkami (ja je nazywam pastylkowymi). Idę więc sobie spacerkiem przez taki bazar Paharganj w Delhi (kwintesencja indyjskiego drobnego handlu: szwarc, mydło i powidło plus wszysko inne aż po garnitury w stylu Savile Row zamawiane wieczorem, poprawki rano, dostawa po śniadaniu. Wszystko szyte ręcznie!

No więc idę sobie, Walkman oczywiście w sejfie, czyli pod koszulą, a te słuchawki w uszach. Raptem dogania mnie jakiś miejscowy i z autentyczną troską pyta, co mi się stało w uszy, czy nie potrzebuję aby pomocy? Ja na to, że po prostu słucham muzyki i przyłożyłem jedną ze słuchawek do jego ucha. W życiu nie widzałem w cudzych oczach takiego wyrazu szczęścia.

Muza to była, jeśli pamiętam, David Bovie na pirackiej kasecie z Bangkoku. Wcale nic z miejscowego z Bollywood, czy inne takie. Ale przy tej samej Paharganj, obok mojego groszowego hotelu było (jest?) kino. Stamtąd po nocach dochodziły do mnie przykłady miejscowych musicali. Chwilowo więc nabrałem ciekawości muzycznej, która trwa do dzisiaj. Sama zobacz:

https://www.youtube.com/watch?v=kgvH6tX4Ej0

Oni tam chyba mają inną konstrukcje strun głosowych, albo całkowicie osobną tradycję wokalistyki.

Wszytkie płyty dobre , tak uważałem będąc nastolatkiem ,  choć ograny najwięcej to u mnie był  utwór Echoes...z czasem odrzuciło mnie od Watersa i tej jego arogancji, cierpiennistwa  itd ,więc do płyt the Final Cut  The wall animals nigdy nie wracam, co innego te gdzie Gilmour  jest szefem, geniusz , dla mnie jest tym dla muzyki rozrywkowej co  Bach dla klasycznej.

"Ja tam jestem prosty w obsłudze: Dark Side ...
A jak mi bardziej odwali, to Ummagumma."

Obie lubię. A Dark Side kilka lat temu miałem puszczane w połączeniu z projekcją w chorzowskim planetarium. Niezłe to było.

Piekne  wspomnienia,...  az  zazdroszcze  !!!

Ale  moje  wspomnienia  muzyczne  tez  sa  niezgorsze...  no  i  tez  wlasciwie  w  temacie  audiofilii  z  mojej  strony  to  wszystko,  bo  az  ,,trzeba  mi  bylo,,  jechac  do  Francji  i  poznac  Michela.  To  on  byl  tym  audiofilem-maniakiem,  mial  cala  mase  roznych  kaset,  cd  i  vinyli,...  a  do  kolumn  sprzetu  to  mialam  ,,zakaz,,  dotykania,  ale  bardzo  czesto  sluchalismy  tej  muzyki  i  przy  niej  tanczylismy.  Ta  muzyka  lat  `60-80  byla  i  jest  przepiekna.  I  tak  ,,wciagalam  sie,,  w  te  odsluchy  czy  brzmienia,  niemniej  jednak  ,,audiofilstwo  mi  nie  grozi,,...  i  rzeczywiscie  z  moimi  pierwszymi  zrk  kasprzak  czy  grundig  w  latach  `80-tych  to  niewiele  mialo  wspolnego,  poza  tym,  co  wczesniej  zauwazyla  juz  Beatka,  ze  bardzo  wciagaly  tasme  i  sporo  kaset  mi  sie  zwyczajnie  zepsulo.

Chcialam  kupic  sobie  bilety  na  koncert  Bonamassa  w  przyszlym  roku  i  przypomniec  sobie,  jak  to  drzewiej  bylo,  ale  szansa  jest  praktycznie  zerowa.

Pozdrawiam  serdecznie, 

A ja byłem w Polsce na koncercie takiej kapeli The Australian Pink Floyd. Oni odtwarzają koncerty Pink Floydów w formacie 1:1 ze światłami i ze wszystkimi innymi gadżetami scenicznymi. Przyczyny były dwie: chciałem dorastającemu synowi pokazać tę przedziwną muzykę. A po drugie ja sam na koncercie oryginału nie byłem (za biedny wtedy byłem) więc chciałem ten teatr zobaczyć. Oczywiście, to jest podróba bez względu na jej fachowość i wierność, ale w końcu Mozarta też nie da się dzisiaj posłuchać w oryginale. Tak to sobie zracjonalizowałem. Gdyby znowu do RP przyjechali, to nie przegapcie okazji i nie słuchajcie żadnych kwękań.

Koncert był we wrocławskiej Hali Ludowej przemianowanej przez durnych germanolizów na Halę Stulecia. Przeżycie było zupełnie specjalne. Wcześniej nie czytałem żadnych wrażeń z koncertów oryginału więc nie byłem przygotowany, że cały, długi koncert tych austarlijskich podrabiaczy przesiedzę jednej pozycji wbity w jak w fotel - jak sparaliżowany. Patrząc na publiczność (Hala była pełna), wszyscy tak siedzieli. Żadnych zbiórek pod estradą, żadne okrzyki, żadne fruwa moja marynara na widowni - głuche milczenie. Ten i ów, ja też, lekko wybijał rytm lub kiwał się w fotelu. Żadnego zapowiadania kolejnych utworów, żadnych pogwarek z publicznością ze strony zespołu. W odpowiednich pauzach zrywały się oklaski, burzliwe i długo trwające (бурные аплодисменты - jak mówią Rosjanie), ale zero standing ovation - po angielsku; Nikt nie wychodził. Podejrzewam, że nawet do WC nie było kolejki.

Oczywiście odstawili także kawałki z Ummagummy i z Ciemnej Strony. A tak w ogóle, to przekrój całej twórczości, a raczej koncertów. Nawet jakiś nadmuchany wieprz fruwał, kiedy trzeba.

Obejrzałem stare klipy oryginalnych koncertów zwracając teraz uwagę na publiczność i wtedy było z nią (z publicznością) dokładnie tak samo. 

No tak... Pink Floyd...

co najmniej od czterdziestu lat tego slucham.

7 wrzesnia 1994 roku bylem na koncercie Floydow w Pradze. Stadion na Strajovie nabity do oporu, 115 tysiecy ludzi podobno bylo na koncercie. Sam wyjazd i zalatwienie biletow w czasach kiedy nie bylo internetu to byla epopeja.

Zalatwialem bilety przez kumpla w Czechach, ktory mial biuro podrozy. Pojechalismy ekipa na dwa samochody.

To bylo najlepsze show muzyczne na jakim bylem na zywo. Muzycznie - zespol byl w formie. Mozna tego posluchac, bo grali tego samego seta co na Erl`s Court, co wyszlo na dwuplytowym albumie Pulse. Nagrywali to pare tygodni poznej po praskim koncercie, ktory byl jedynym granym w Ostblocku.

Brzmieniowo i akustycznie swietnie naglosniony koncert, wrecz audiofilsko, a na stadionie bylo slychac nie stereo, tylko kwadro. Zwlaszcza dzwieki emitujace lecacy samolot, czy krazacy helikopter. Do tego light and laser show sprzezony z muzyka. Band w topowej formie, dwie solowki w Another Brick on The Wall i mozna sie spierac, ktora lepsza.

Ja lubie Floyda juz bez Watersa. Te koncept albumy i protest songi to sa dla mnie przyciezkie tematy, tak jak sam Waters... ciezki klient. Zespol bez niego zaczal grac muzyke, a Waters na swoich plytach zamiast spiewac, to zaczal recytowac jakies manifesty. Muzyczny dramat, ktory sie wypalil i skonczyl.

Co do audiofilskiego sprzetu to tutaj latwo mozna przeszacowac i przeinwestowac. Padl temat miedzianych kabli transmisyjnych. To oczywiscie prawda. Mozna miec super sprzet i bez kabli obciac pasmo i skasowac dynamike. No, ale problemow jest wiecej. Audiofilski sprzet w mocno umeblowanym pokoju, gdzie dzwieki beda sie odbijac od sprzetow, glosniki ustawione na podlodze zamiast na wysokosci glowy... to sa wszystko straty, ale ktorych wiekszosc ludzi i tak nie uslyszy. Ja powem tyle, ze na podstawy do glosnikow moj bracho, fanatyk dzwiekow i brzmienia wydal pare kola, bo na tych ktore mial wczesniej cos mu brzeczalo. Szajba z wiekiem sie tylko rozwija.

Najlepsze jest w dawnych fotelach z głośnikami w zagłówkach.

A jeżeli fotel jest z ameryki, to można wyprostować nogi.

Tak jak w lepszej klasie lotu.

P.S.

oni te fotele wymyślili nie do samolotów, ale tak żeby sobie odpocząć.

A tu mój dzisiejszy mini-koncert (fragment Fearless):
 

https://x.com/i/status/1868312317437591807

Naprawdę warto.

Zdaje mi się, że ciut, ciut, a doczekam się oceny offtopowca. Jednak nie można pogrzebać się w kokonie Pink Floyd, bo życie idzie dalej i jeszcze trochę, a zejdą do pozycji rockowych Etrusków. Już podkreśliłem jedną z kwestii kontynuacyjnych dawnych stylów (bez stylu nie ma sztuki i basta!) na przykłądzie tych Aussie Pink Floydów.

Tu dodatkowe dygresja, czy wszyscy orientują, jak wielki wpływ wnieśli muzycy właśnie z Australii. Zachęcam przejrzeć listę:

https://www.ranker.com/list/best-australian-bands-ranked/music-lover?ref=collections_btm&l=115063&collectionId=2468

aby zrozumieć, że Aussie Pink Floyd'zi robią co robią wyłącznie dla trybutu oryginalnej grupy. Bo na pewno z Australii blisko jest do światowej kariery w oparciu o style miejscowe. Gdyby kogoś interesowało jestem fanem twórców z poz. 16 (plus 15) z wyjątkową miętą dla poz. 28, których przezabawną płytę, tuż przed przeprowadzką moją do W-wy wcisnął mi we Wrocławiu pewien, hmm, Afroamerykanin (Sex, Dope, Rock'n'Roll: Teenage Heaven). To jest jeden kierunek dla pionu wykonawczego dawnych mistrzów (plus covery - oczywiście).

Ale jest też inny kierunek, który widać na przykładzie kapeli Greta Van Fleet. Ten kierunek mówi, nie chcemy być odtwórcami, ale kontynuatorami twórczości dawnych mistrzów. Powszechnie porównywani są do Led Zeppelin, Choć Robert Plant chyba chętnie utopiłby w łyżce wody Josha Kiszkę (wokalista Grety). Tam gra trzech braci Kiszków - chyba wszycy poniżej 30-tki. NB.: Kiszka to jest dobre polskie szlacheckie, nawet maganckie nazwisko.

No więc Robert Plant (może z zazdrości o młodość Josha) stawia chyba małostkowy opór uznaniu tej kontynuacji. Jimmi Page uprzejmie (zdaje się) milczy:

https://www.antyradio.pl/muzyka/Rock-News/Robert-Plant-o-wokaliscie-Greta-Van-Fleet-Wszystko-co-robi-jest-w-stylu-Aerosmith-21553

Pewnie Robert złośliwie podkręca też wypowiedź Josha o wpływach Aerosmith. Ja to przyjmuję z satysfakcją, bo wokalista Aerosmith (Steven Tyler)  jest wnukiem Floriana Czarnyszewicza, którego książki Gabriel tutaj sprzedaje (sprzedawał?). Choćby więc Robert Plant miał rację, to my tutaj nic nie  tracimy :)

Tak więc temat kontynuatorów (a nie odtwórców) jest też przed nami.

Tak, uchyliłem się od tej oceny, ale masz rację z tą Gretą. Brakuje im jakby kierownictwa artystycznego, czy cuś. Ale także masz rację na przykładzie Beatlesów i Stonesów, że wypracowanie własnego stylu musi potrwać. Najpierw trzeba zaistnieć na rynku. Greta na jej nieszczęście debiutowała w ten sposób, że jako chyba niepełnoletni (Josh na pewno) najpierw występowali w barze, w którym tłukły się gangi podstarzałych już motocyklistów (kojarka z Altamont?). Ci Gretę otaczali opieką, bo: Nie do wiary! Chłopaki grają naszą muzykę!  To stamtąd poszedł hyr o genialnych następcach Led Zeppelin. Stamtąd estradowa maska Josh'a wystylizowana została na Roberta Planta. Tak przynajmniej ja sądzę, bo ex nihilo nihil. Obecnie wydają się iść już po własnej drodze. Zobaczymy. Krytycznym dla nich momentem jest znalezienie w sobie mocy i płodności twórczej.

Tylko, porównując do sadownictwa, czas przycina gałęzie, lecz te już nie odrosną. Wyrosną nowe drzewa z nowymi owocami? Owszem, a ja chciałbym, żeby przynajmniej niektóre nowe owoce były kontynuacją tamtych.

Inaczej stara muzyka zginie jak np. jabłka antonówki, koksy, itp. I co z tego, że w ich miejsce będą inne, a nawet większe? To chyba tu jest problem.

W tym miejscu musi pojawić się ten mem. Sorry.;-)

Mem jest tylko dla śmiechu. On zawsze był Co do Gilmoura, to od pod koniec lat 70. zupełnie się zmienił. Nie sądze, by pod wpływem używek, raczej taka uroda. A co do gitar, to słyszałem, że dochód z aukcji, tej jego kolekcji, poszedł dla Grety Thunberg (albo przynajmniej na walkę ze zmianami klimatu). Może plotka, ale ja to zapamietałem jako info. Aha, David jesty aktualnie w trasie. ;-)

Musimy z tym żyć. ;-)

Ciezko powiedziec czy pozbycie sie wlasnego sprzetu, to dobra czy niekoniecznie sprawa?

Niemce lubia gadac, ze "Sammlung ist eine Sünde". Idealow nie ma.

Kazdego z nas czeka schylek. Gilmour przynajmniej sie w tak glupi sposob nie wymadrza, jak jego kolega Roger.

To już poszło. Jego prawo. Cieszmy się, że nie dla Owsiaka.

Pewnie ma takich doradców. Ważne, że nie trąbi o wszystkim na lewo i prawo jak Roger. Co do gitar, to Richards załatwia to w taki sposób:
„Jest Twoja” (5:54)

A propos Stonesów i Richardsa, to czy ktoś widział film dokumentalny o Anicie Pallenberg? Urywa szczękę po prostu, absolutny must see, jak ktoś gustuje w muzie, i che poznać kulisy i zrozumieć genezę niektórych kawalków. 
Tutaj trailer:
https://www.youtube.com/watch?v=FdJriCs_Y8k

Kiedyś można było to obejrzeć na festiwalu nakże w wersji online, ale chilowo nie można:
https://archiwum2024.mdag.pl/pl/ogladaj-online/21/film/w-ogniu-historia-anity-pallenberg

 

Coś takiego pokazuje wielkiego muzyka wielkim człowiekiem. A nie jakieś małostkowości lub ideolo-zapiekłości.

Obejrzawszy lubię Keitha nieco bardziej.

To jest z "Shine A Light" Scorsese?
Genialny zapis koncertu. No i sam koncert tez.

Mówisz: "Jego prawo". Oczywiście tak!

Z drugiej strony, trzymając się Św. Augustyna: Kto opiera się tylko na samym prawie na pewno nie jest sprawiedliwym. Remota itaque iustitia ... itd. Wprawdzie ta wypowiedź dotyczy aż państw, ale z powodzeniem może być odnoszona do indywidualnych ludzi. Szczególnie, jeśli coś są winni światu; na przykład winni są przykład. Sprawiedliwość jest celem, a prawo tylko narzędziem niekoniecznie używanym do czynienia sprawiedliwości.

Nawiązanie do Owsiaka odbieram jako dobrze pasujący tu sarkazm.

O to ciekawe, dzięki!

to do @orjan mialo byc

Moje też ulubione do tego stopnia, że musząc wybierać tylko dwie, na późniejsze nawet bym nie spojrzał. Nie, żebym ich nie doceniał, ale dobrze pamiętam wrażenia jak te dwie pojawiły się na rynku, niczym odświeżający sztorm, bo robiło się już cokolwiek nudno. Tym bardziej, że pojawiły się (przynajmniej w moim srodowisku) prawie jedna po drugiej. Jeszcze trwały więc wstrząsy po pierwszej, a już nastapiły poprawiny i to z dopalaczem. Nadal tak te dwie na mnie działają. Puszczam i wszystko ląduje we właściwym miejscu.

Rozjechaliśmy się. "Co z tego, że covery" miało oddawać, że mam to w nosie. W sekrecie powiem Ci, że w rocku prawa autorskie mnie nie interesują, bo - tak odczuwam - przyhamowały spontaniczny rozwój tej muzyki. Wszystko inne tak, ale żeby piosenka miała właścicieli, to już jakaś przesada. Tu jestem anarchistą.

Mamte serię, ale nie widziałem wszystkich odcinków. Super jest ten z Eastwoodem i Charlesem. 

Ile takich rzeczy mam odłożone na te wieczory... Filmy, książki, modele itd. Spróbuję. ;-)

Nie wiem. Ja slucham muzyki dla rozrywki, abstrahuje od politycznej niepoprawnosci muzycznych autorow. Kazdy niech sobie robi co tam uwaza ze swoja kasa, jak chce to niech se przepije. Na zdrowie. Ciezko sie oduczyc kaznodziejenia i inklinacji, zeby mowic innym co maja robic i jak zyc. Niech se kazdy robi co chce i lepiej nie przymusza innych, bo ktedy kreuje sie problem i na to zgody juz nie ma. 

Kazdy historia jest ciekawa, zwlaszcza taka, ktora jest zwiazana z procesem tworzenia. Czasami sa to rzeczy zamierzone, czasami przypadek, czasami bezposrednie dzialanie Pana Boga.

https://www.youtube.com/shorts/sgD12tFfmw0

technically speaking arpeggio

https://www.youtube.com/shorts/AlSB7PCU2tM

inversion

Oni te rzeczy zrobili nie dlatego, że byli ekspertami, a raczej dyletantami. Gdyby zajmowali się muzyką klasyczną, to by grali gdzieś z tyłu w orkiestrze i starali się nutka w nutkę odegrać co kompozytor napisał. „Pisanie” na intsrumencie jest czyms zupelnie fascynującym, bo dochodzi element przypadku, spontaniczności i czegoś co spływa z Góry.

Na tym polega piękno i bezmiar możliwości tego, co zbiorczo nazywamy natchnieniem twórczym. W przypadku tego Beethovena na odwyrtkę także wpływ niespodzianek spotykających twórców, że wszystko już i tak jakoś było i krzyczy od spodu. Wiele lat temu kursował zresztą taki dowcip, jak to właśnie Ludwik Van walnął się w czerep i zleciał kawałek po krętych schodach zamkowych, czego odgłosy potem zanotował.

Im wrażliwszy artysta rockowy tym więcej ma dorobku w riffach takich ni stąd ni z owąd. One nie powstają w pocie czoła, ani z rzemieślniczego doświadczenia ale w przebłysku czegoś.