Na oficjalną promocję książki „Zamach 3. Gitarzyści.” musimy jeszcze poczekać. Liczę, że uda się zorganizować takie spotkanie w jednym z krakowskich klubów. Rozmowy trwają. Promocja kończy się w ten piatek o północy. Od soboty rozpoczynamy regularną sprzedaż. Liczę, że wysyłka zacznie się na początku przyszłego tygodnia. Niestety jest taki gorący okres, że ciężko cokolwiek przewidzieć, jeśli chodzi o terminy w drukarni. Postanowiłem dlatego zaprojektować plakat promujący to wydawnictwo. Jest dostępny od ręki, ale tylko 10 sztuk. Mamy tutaj wszystkich bohaterów wystepujących w tej pozycji. 

Proszę pamietać, że to tylko zabawa. To nie jest w dodatku żaden ranking. Wybrałem te postaci ze względu na swój gust. Nie uważam, że inni są gorsi. Chciałem podzielić się tylko swoimi spostrzeżeniami dotyczącymi muzyki i to był tylko pretekst. Tak więc, proszę się nie obrażąć, jeśli nie ma, tu któregoś z Waszych bohaterów. Każdy ma na pewno swoją listę. Mnie np. Nie interesuje co na to AI, albo jakieś „obiektywne” czynniki. Interesuje mnie zdanie każdego z nas z osobna. Wartością jest indywidualne podejście do tego typu tematów. 

Dzisiaj pozwolę sobie zaprezentować jeden z tekstów oraz ilustrację muzyczną.

„Graj jak Jimi”

John McLaughlin

Takimi słowami miał się zwracać Miles Davis w czasie sesji do przełomowego „Bitches Brew”. Od płyty „In A Silent Way” trębacz zaczął mocno eksperymentować z brzmieniem i kompozycjami, które zamieniły się w długie i hałaśliwe improwizacje. Wtedy na dobre zaczął się jazz rock, a John McLaughlin miał w tym duży udział. Elektryczny Miles rozpoczął się kilka płyt wcześniej, ale to John okazał się brakującym ogniwem. Davis odwdzięczył mu się, nazywając jedenz utworów po prostu „John McLaughlin”.

Niedługo potem spod skrzydeł Davisa wyszły najważniejsze zespoły gatunku: Weather Report, Return to Forever, zapomniane Lifetime, zespoły Herbie Hancocka i Keitha Jarretta, aż wreszcie perła w koronie – The Mahavishnu Orchestra Johna McLaughlina. Jak mówi wielu muzyków: najlepszy zespół lat 70.

Na opisanie całej kariery Johna nie starczyłoby całej tej książki, a co dopiero, gdy mamy się zmieścić w paru akapitach. Spróbujmy tylko naszkicować jego sylwetkę. Zaczynał w wieku nastoletnim u Alexisa Kornera, potem grał w różnych zespołach i jako muzyk sesyjny. Załatwił pracę młodszemu koledze, Jimmy’emu Page’owi, i dał mu kilka lekcji gry na gitarze. W zespole Grahama Bonda zapoznał się z filozofią Wschodu (co miało wpływ na całą jego karierę) i praktykami ezoterycznymi a także z LSD. To ostatnie dość szybko porzucił i do dziś prowadzi zdrowy tryb życia. 

Jest poniekąd ojcem chrzestnym całego brytyjskiego, gitarowego rocka, ale mało się o tym mówi, bo wybrał własną, zupełnie inną drogę. Milesowskie „Graj jak Jimi (Hendrix)” spowodowało, że John zaczął grać jak... John. I tak już zostało.

Ważniejsze zespoły i wykonawcy:

Graham Bond Quartet, Miles Davis, The Lifetime, The Mahavishnu Orchestra, Shakti

Rekomendowane utwory:

Spanish Key, Them, You Know You Know

https://www.youtube.com/watch?v=VuIAmbmwVSs

------------

PS Outtakes czyli dodatki

Żeby nie było, że odrzuty. „Odrzuty z sesji”, tak przeważnie mówią o tym co nie zmieściło się na danym albumie i potem jest wydawane w formie poszerzonej. Ja traktuję to jako dodatki, rarytasy i wisienki na torcie. Nie wstydzę sie tego, że czasem schlebiam gustom czytelników i odbiorców. Nie mogę robić wszystkiego dla siebie, choć nigdy nie robię niczego wbrew sobie. Szanuję cudze gusta i chętnie o nich rozmawiam. Na poczatek pan Joe Bonamassa. Nie z Nashville, a ze stanu Nowy York.

 

--------------------

 

 

Plakaty:

https://sklep.bereznicki.pl/produkt/zamach-3-gitarzysci-plakat-a3/

https://sklep.bereznicki.pl/produkt/zamach-3-gitarzysci-bonamassa-plakat-a3/

Książka:

https://sklep.bereznicki.pl/produkt/zamach-3-gitarzysci/

Tomasz Bereźnicki

---

tagi: bereźnicki design  zamach 3  gitarzyści  joe bonamassa 

	Pointblack
	11 grudnia 2024 20:31

17     739    4 zaloguj sie by polubić