22 zestrzelenia według jego własnych słów. Było chyba więcej. 

W XVII w. Do ówczesnej polskości można dopisać zboże, konie i metalurgia. Od XIX zboże, konie, parowozy i wojowanie z zaborcami. W XX doszedł węgiel i Ewangelia (św. JPII), konie tylko do 1939.  

:))) Ale może to nie jest już śmieszne ... Teraz jest szansa że to będzie ... Trump.

O Skalskim

https://www.anthill.com.pl/wp-content/uploads/2021/05/Skalski_sklad_dd_DRUK-1-skompresowany.pdf

ale warto poszukac i poczytać o innych z rodziny Skalskich: ks. Teofil Skalski (stryjeczny brat Antoniego) i ks. Antoni Skalski (stryj Stanisława), którzy m.in.  przeszli przez wiezienia NKWD

Taki daleki, przyłatany wujek  Andrzej Dodacki siedzaiał przez pewien czas w celi śmierci razem z płk. Stanisławem Skalskim, w więzieniu  na Rakowieckiej w Warszawie. Była tam spora rotacja, w celi było czasem kilkanaście osób, a wyroki przecież wykonywano. Skalski był oskarżony o szpiegostwo,  wujek też. Po powrocie z obozu jenieckiego, brał udział w rozprowadzaniu zaległego żołdu dla żołnierzy AK, który rząd lońdyński przesyłał nielegalnie do kraju (w czasie okupacji był szefem tajnej rusznikarni, w Powstaniu Warszawskim zlokalizowanej na Mokotowie). Ktoś go zakapował i dostał  wyrok smierci. 

Wyrok zamieniono - tak jak Skalskiemu - na dożywocie, siedział we Wtonkach, wyszedł w 1956 roku.

Pewnego razu jakoś otworzył sie na wspomnienia z tego okresu. Utkwiła mi w pamięci jedna historia. W celi siedział z nimi młody podoficer AK, był duszą towarzystwa, bardzo aktywny, grał w szachy (zrobionymi z chleba), wykonywał fizyczne ćwiczenia, był przz wszystkich bardzo lubiany.  Więźniów - już nie wracali -  wywoływano najczęściej bardzo rano, czasemm o tzreciej, czwartej rano.  Była wtedy kompletna cisza. I w tej ciszy, po jakimś czasie,  można było usłuszeć daleki , głuchy odgłos - więźniowe sądzili, że to jest odgłos strzału podczas wykonywania wyroku. Ale pewni nie byli.  Teraz już wiemy, że na Rakowieckiej wyrok często wykonywano bez ostrzeżenia, podczas przemarszu więziennym korytarzem, gdzieś głęboko , w piwnicach, strzałem w tył głowy.  W tej niepewności, ten chłopak zaproponował, że jeśli on zostanie wywołany do opuszczenia celi, to gdy bedzie już pewny, że nadchodzi jego ostatnia chwila, krzyknie ile będzie miał sił.  I rzeczywiście -   po kilkunastu dniach wywłano go z celi, jeszcze przed świtem.  Gdy czekali w napięciu, wpierw usłyszeli ten daleki głuchy odgłos, potem ledwo słyszalny okrzyk i... powtórny strzał.  Widać,  zorintował się co się dzieje, uchylił się, krzyknął, dopiero drugi strzał go dosięgnął. 

Płk. Skalski pod koniec życia był samotny i pozostawiony bez państwowej opieki na pastwę przypadkowych opiekunów.  Już nie pamietam szczegółów, pisała  o tym jakas gazeta, został  oszukany i okradziony (był kolekcjonerem dzieł sztuki), trafił do zakładu opieki społecznej ze śladami pobicia,  zmarł samotnie.

Mojemu przyłatanemu wujkowi, po przeżyciach w obozie jenieckim i komunistycznych więzieniach, pozostały pewne charakterystyczne  przyzwuczajenia. Każdy stary gwóźdź wyciągnięty z deski, był wyprostwany młotkiem na kowadełku i odłozony do odpowiedniego słoika. Każda kartka papieru, nawet ta zapisana już jednostronnie, była odłożona na ospowiedni stodik i potem wykorzystana.  Itd. Itd. Opowiadał mi, że w obozie jenieckim robili takie mikro piecyki z puszki po konserwach, był tam malutki metalowy wiatraczek, napędzany korbką i gumką z majtek, na tym piecyku, wykorzystując wypalone pudełko zapałek, potrafili zagotować pół litra wody.

To pokolenie już wymarło...