Powoli krystalizują się plany na ważniejsze tegoroczne projekty, a ja nie mogę się odgrzebać z bieżącej pracy. Plansze, okładki, witraże...
Postanowiłem jednak iść za ciosem pozostać w temacie muzycznym, ale zrobić coś bardziej przystępnego niż pisanie o facetach z gitarami. Ponieważ „Zamach 4” jest zaplanowany jako książka o tenisie amatorskim, zdecydowałem się narysować i napisać jeszcze „Zamach 3,5”. O zespołach. Nie będzie w nim karykatur, a ilustracje i obrazy. Tyle na razie wiem, a co z tego wyjdzie, zobaczymy. Na pewno chciałbym zakończyć sprzedaż albumu o gitarzystach, ale to nie jest łatwe, bo po początkowym sukcesie, teraz wszystko stanęło, a ja nie mam już czasu i możliwości dalej tego promować. Wszyscy zajęli się nakręcaniem sprzedaży książeczki w tym nowym muzeum w Warszawie. Rafał nie umie rysować, a robią mu za darmo sprzedaż komiksu. Próbowałem to ludziom wytłumaczyć, ale tylko część to rozumie. Załamka.

Dziś fragment o koledze po fachu (witraże) czyli o „Slowhandzie”. 

OCALONY

Eric Clapton

 

Sierota z Ripley ma chyba najbardziej szalony życiorys z całej tej trzódki. Pochodzi z tego samego hrabstwa, co jego koledzy z zespołu The Yardbirds – Jeff Beck i Jimmy Page. Wcześnie porzucił pracę przy witrażach, by zmienić oblicze muzyki gitarowej. Jako pierwszy na taką skalę zaproponował całkowicie improwizowane solówki w studio i na koncertach, co w zespole Cream wręcz ocierało się o aberrację. Gitara, bas i perkusja grały swoje sola równocześnie, a kolega z zespołu, perkusista Ginger Baker, powiedział o Ericu: „On jest jazzmanem, tylko o tym nie wie”.

Niespełna dwa lata istnienia tego pierwszego „power tria” zmieniły wcześniejsze postrzeganie muzyki rockowej jako wesołych piosenek i podłożyły fundamenty pod takie gatunki jak jazz-rock, fusion, hard rock, a może nawet metal. Ahmet Ertegun, twórca Atlantic Records, dostrzegł w tym młodym, nieśmiałym chłopaku, jakim był Eric, coś więcej niż tylko świetnego muzyka: urodzoną gwiazdę. 

Clapton musiał jednak przejść długą drogę, pełną porażek, ciężkich uzależnień, tragedii kolegów, aż w końcu śmierci syna. Większość jego kariery, to ucieczka od tego, co kiedyś ktoś napisał na murze w Londynie: „Clapton is God”. Miał dość tego kultu i czuł się nim zawstydzony. Wielu zarzuca mu, że nie kroczył dalej drogą gitarowego herosa, ale zaczął śpiewać dyskretne, softrockowe piosenki. Wystarczy jednak zobaczyć jego koncert z orkiestrą Wyntona Marsalisa, by przekonać się o jego charyzmie. Paradoksalnie, dzięki odcięciu się od powyższego statusu, osiągnął coś więcej, niż tylko miano wpływowego gitarzysty. Został gwiazdą rocka, jak jego kolega George Harrison, członek The Beatles.

 

Ważniejsze zespoły:

The Yardbirds, John Mayall & the Bluesbreakers, Cream, Blind Faith, Derek & The Dominos, Delaney & Bonnie

Rekomendowane utwory:

Sunshine of Your Love, While My Guitar Gently Weeps, Layla

 

https://sklep.bereznicki.pl/produkt/zamach-3-gitarzysci/

https://sklep.bereznicki.pl/produkt/zamach-3-deluxe/

Tak się to robi:

Tomasz Bereźnicki

---

tagi: zamach 3  gitarzyści  eric clapton 

	Pointblack
	24 stycznia 2025 09:57

9     441    3 zaloguj sie by polubić